خروج باشکوه مردم ماسور از مسجدامام حسین (ع) به مقصد امام زاده عبدالله(ع) در مشایعت نمادین پیکر مطهر شهدا و امام شهدا در روزی که یادآور شهادت رییس مکتب شیعه امام جعفرصادق(ع) است.

شهید رستمی مدافع حرم ، شهید علی میرزا سگوند، کرم میرزا دریکوند یا شهید سوری بیرانوند راتشییع می کنند؟

آن طرف تر تمثال شهید مصطفی میررضایی بر سردست می رود.

قیامتی برپاشده، وداعی زیبا که شاید در خود بیعتی دوباره را نهفته دارد.

آری شهدای ماسور بار دیگر تشییع خود را این بار نمادین و بر فراز قلبهای مردم ولایت مدار ماسور مشاهده می کردند.

این خروج دوباره مردم ماسور است برای یاد آوری روزهای حماسه این مردمان در سالهای دفاع مقدس و پیوند دوباره مردم با ولایت و شهادت تا زمزمه کنند که خط سرخ شهادت تا ابد جاودانه خواهد ماند.

جمعیت صادقیون ماسور در روزشهادت امام جعفر صادق (ع) به همت هیئت عزاداران فاطمه زهرا(س) مسجدامام حسین(ع) ماسور اجتماعی را برپا کرده تا با پیاده روی از ماسور به مقصد حرم مطهر امام زاده عبدالله(ع) آفرینش دیگری را با مداحی مداحان اهل بیت(ع) و کوفتن بر سروسینه در عزای شهیدان و امام شهیدان ،امام جعفرصادق (ع)را بیافرینند.

حضور خودجوش مردم در این راهپیمایی میثاق دوباره ای بود با شهدا و امام شهدا که اعلام کنند شهدا به دوره ای خاص تعلق ندارند و یاد شهدا تا همیشه زنده خواهد بود و هر زمان که اقتضا کند همچون شهید رستمی جوانان ماسور جانفشانی شهدا را تکرار خواهند کرد.

حضور فعال نوجوانان حامل تمثال شهدا در این راهپیمایی نشان از انتقال فرهنگ ایثار و شهادت و آموزش صحیح این قشر که وظیفه حفظ و نگهداری از این میراث گرانبها را دارند داشت.

راهپیمایان پس از عبور از محله های تیربازار و گریسان و علی محمدبیگی با یادشهدا این روستاهای ولایت مدار را عطرآگین کردند.

آنچه مثال زدنی است هماهنگی مناسب برگزارکنندگان این راهپیمایی در همه زمینه ها اعم از اطلاع رسانی، انتظامات، پذیرایی و مداحی بود.

متاسفانه صحن مطهر امام زاده عبدالله (ع) جوابگوی حضور همه زائران مشتاق درجهت شرکت درمراسم عزاداری را نداشت وامیدواریم مسئولان مربوطه چاره اندیشی مناسبی را داشته باشند.

مراسم تا نماز ظهروعصر با سخنرانی روحانیون ومداحی مداحان اهل بیت ادامه داشت سخنرانان به تبیین ویژگی های امام جعفرصادق(ع) و نمودهای عینی آن امام همام پرداختند.

درپایان مراسم هر کدام از مردم ماسور گویی شهیدان را می دیدند که با صلوات و سلام آنان را بدرقه می کردند و آرامشی را در درون حس می کردند که برای آنها شاید یک تولد دوباره بود.

نوشتاری از فرشته ایازی