بین ده تا شش هزار پیش از میلاد،مدارکی از این دوران تاریخی بدست آمده و بر سابقه شش هزاره رقص در ایران دلالت دارد که با جنبه های آئینی این دوران همخوان بوده
 رقص دستمال در تکه سفالی از تپه سیلک (کاشان) مربوط به 3600 پ . م
 تکه سفالی از نهاوند نشانگر رقص دسته بند دایره وار گروهی از زنان ( در موزه لوور ، پاریس )
 تکه سفالی با پیکره رقصنده چند زن با سربند در " چشمه علی " ( موزه لوور ، پاریس )
 تکه سفالی از " تپه سبز " شوش نشانگر رقص دسته جمعی.
 سند مکتوب درباره پایکوبی و حرکات موزون ایرانیان کتاب" آثار الباقیه ابوریحان بیرونی " است ،
در زمان هخامنشیان رقص های دسته جمعی برای اجرای مراسم مذهبی در تالارهای تخت جمشید برگزار میشد،در دربار خشاریاره شاه رقص ها با موسیقی و آواز همراه بود .
 گزنفون در بخش یکم از کتاب کورش نامه : رقص در دربار پادشاهان برگزار میشد و بر اساس آیین های پارسی رقص های اجرا میشد.

 اگرچه فرهنگ‌شناسان و مردم شناسان مختلفی چون جینو آلفرد درباره رقص لری و فلسفه ی آن مطالبی را ارائه کرده ند اما .
.
 بر اساس کتیبه های عیلامی ازجمله کتیبه‌ی کول فرح در ایذه کنونی آثار بدست آمده از لرستان کنونی و شهر باستانی نهاوند (مربوط به هزاره های قبل از میلاد) .
.
 این آیین کهن مذهبی که یک دعا برای آمدن باران است و شاکله ی اصلی آن رقص لوری (دو دسماله) است بخوبی گفته های ما را درباره رقص لوری و پیوند آن با تمدن های باستانی (عیلامیان وکاسیان) مستند می کند. نحوه ی اجرای این مراسم دعا و نیاش برای آمدن باران بدین شکل است که زنی خوش سیما و خوش قامت بر بلندای تپه ای می رود و سرنا نوازی در پایین دست او شروع به نواختن آهنگ (دو دسماله) می کند و گروهی از مردم نیز با دست زدن بانوی دسمال به دست رقصنده را همراهی می کنند و الهه مقدس (بانوی رقصنده) دستمال های خود را درآسمان می چرخاند و پایکوبی می کند. صدای  دلنشین سرنا و سیمای زیبای الهه ی مقدس ابرها را از دور دست ها به حرکت در می آورد. ابرها در آسمان بر بالین الهه ی مقدس تجمع کرد و قصد پیوست به او را دارند اما بخاطر
 اینکه دست شان به الهه ی مقدس نمی رسد شروع به گریستن می کنند(باران)
دقت در این مراسم مذهبی نشان می دهد که چه پیوند ناگسستنی بین رقص های کهن لری با دعا ها مذهبی بوده و هست
منابع :
 محفوظ،فروزنده (1388) پژوهشی در رقص های ایرانی از روزگاران باستان تا امروز، فصلنامه فرهنگ مردم،سال هشتم
 محقق حسین عیسوند اسدی