ضمن تشکر از بعض مسئولین و خواص، و تشکر ویژه از نیروی انتظامی و بزرگانی از بالاگریوه و بعض فعالان فرهنگی_ اجتماعی طوایف عزیز که در باب اصلاح ذات البین و رفع مشکلات مردم از هیچ کوششی دریغ نورزیدند.

اما حوادث و درگیری‌های اخیرِ این روزها در منطقه و آمار اسفناک قتل و دیگر جنایات، که با بی‌تفاوتی و بی‌توجهی بعض مسئولین و خواص بی بصیرت شهر و منطقه نسبت به دست و پا زدن ندای "قهرمان درون" برای کمک به همنوعانِ گرفتار همراه است و فقط شاهد ماجرا هستند، از انفعالی شدن این گروه و کمرنگ شدن ارزش هایی مانند نوعدوستی در میان آنان سخن می‌گوید، پدیده‌ای که مدتی است ذهن همه را به خودش مشغول کرده که چرا مسئولین و خواص، تنها نقش تماشاچی را به خود اختصاص داده اند؟؟؟!!! و چرا فکری اساسی در این باره نمی شود؟؟!!!

بلا تردید فردای انتخابات همه خاطرخواه مردم شریف ماسور خواهند شد، "بهتر بگوییم چشم طمع به آرای مردم خواهند داشت" اما اکنون که منطقه جنوب خرم آباد، چشم به راه و در انتظار یاری آنان، مسئولین و خواص مانده است، هر یک چهره واقعی خویش را نمایان کرده اند و نمی خواهند این حوادث تلخ و غمبار را ببینند و مصداق "صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لاَ يَعْقِلُونَ" شده اند.

هزاران افسوس که بعض مسئولین و خواص بی بصیرت هم "در میان طوایف" که در واقع می بایست هدایتگر عوام می شدند، یا سکوت اختیار می کنند یا در نقش فتنه گر، آفت و مانعی بزرگ برای حرکت های اصلاحی و انسانی تبدیل گردیده اند و گروه بسیاری را نیز با خود گمراه ساخته اند. که در کلام پیامبر اکرم (ص) به آنان وعده عذاب داده شده، فرمود:

جماعت «وحدت»، مایه رحمت و تفرقه موجب عذاب است.

نهج الفصاحه، حدیث .1323

و امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: «هر كه به كردار عده ای راضی باشد، مانند كسی است كه همراه آنان، آن كار را انجام داده باشد و هر كس به كردار باطلی دست زند او را دو گناه باشد: گناه به جا آوردن آن و گناه راضی بودن به آن.

نهج البلاغة: الحكمة 154.

با گسترش پدیده تماشاچیان منفعل به عنوان یک آسیب اجتماعی و تهدید کننده سلامت  و امنیت مردم، روحیه محافظه کارانه و فرد گرایانه بتدریج در بطن جامعه و منطقه رسوخ کرده. آری در عرصه امتحانی دشوار و اوضاع ملتهب و آشفته امروز اکثر افراد درگیر پیدا کردن راه حلی برای مشکلات اقتصادی و حفظ صندلی و جایگاه خود هستند و روحیه بی‌تفاوتی در آنان موج می زند.

در جامعه‌ای که اکثر مسئولین و خواص حساسیت خود را نسبت به مشکلات دیگر افراد، از دست داده و بدون شناخت از درک مسئولیت هایی که در برابر همنوعان خود دارند، تنها به خواندن این اتفاقات اکتفا می کنند و در بسیاری از موارد، حتی از وقایع نیز مطلع نبوده اند. در مواردی نیز در صحنه های مختلف مشکلات مردم به ثبت لحظه‌های اکشن و نمادین با تلفن همراه خود بسنده می‌کنند و بدون فکر کردن به این مسأله که قدم برداشتن هرچند کوچک این تماشاچی‌ها، زندگی یک نفر را از مرگ نجات می‌ دهد یا مشکلی از مشکلات او را زائل می کند، هیچ مداخله‌ای در حل بحران نمی‌کنند.!!! با اینکه تریبون و قدرت در اختیارشان است اما درک وظیفه نمی کنند و سوراخ دعا گم کرده اند.

مگر دین اسلام و انسانیت نفرموده که هر مسلمانی همواره باید دغدغه سایر انسان ها را داشته باشد و هرگز نباید در برابر زشتی ها و حق کشی ها، هر چند نسبت به غیر مسلمان، آرام نشیند. آیا پیامبر نفرمود، اگر کسی روزانه دغدغه مسلمانان و مسائل و مشکلات آنان را نداشته باشد، جزء جامعه اسلامی و در زمره مسلمانان نیست.

الكافي، ج‏ ۲، ص ۱۶۴ ح ۵ ؛

آیا این مردم مسلمان و شیعه که هیچ، آیا انسان نسیتند؟؟!!

مگر نه این است که در فرهنگ ما مساعدت و یاری رساندن به دیگران ارزش محسوب می‌شده اما اکنون کمک کردن و مشارکت‌های اجتماعی با مفاهیمی مانند کاسه داغ تر از آش شدن و دردسر ساختن جابه جا شده و بسیاری از این آقایان کمک کردن به چنین اموراتی را حماقت تلقی می‌کنند و مردم را بی فرهنگ خطاب می کنند.!!!

مسئولین و خواص محترم، اهل منطقه یا هرجای این شهر!!!! بارها شاهد شمشیر کشی، اعتیاد، تیراندازی، قتل، درگیری‌های خانوادگی، رعب و وحشت، مرگ طبیعت، و انواع بی حرمتی ها بوده اید، اما بدون اینکه اقدامی شایسته، مناسب و درخور توجه در راستای سر و سامان دادن به اوضاع انجام دهید تنها به تماشاچی شدن ماجرا و اقدامات ناشایست و تصمیم های غلط اکتفا می‌کنید. آیا شده چندین جلسه اضطراری، کاربردی و اثربخش با اقتدار لازم در باب این امر خطیر برپا کنید تا مردم نتیجه مطلوب آن را مشاهده نمایند؟! آیا آبروی استان، شهر، منطقه و مردم مهم نیست؟؟؟!!!!

مردم همیشه در صحنه، انقلابی و شهید پروری که رشادت فرزندان آنان در دوران انقلاب، جبهه و جنگ، دیگر میادین و صحنه ها زبانزد عام و خاص بوده و هست، از فعالیت های فرهنگی_ اجتماعی منسجم، فعال و خیره کننده جنوب خرم آباد، از مراکز نیکوکاری گرفته تا برنامه های قابل توجه هیئات فعال و منسجم(فاطمه الزهرا(س)، بوتراب(ع) و...) نظیر: پیاده روی و عزاداری عظیم شهادت امام صادق(ع)، جشن بزرگ غدیر، جشن بزرگ نیمه شعبان و... آن هم با وجود کمبود امکانات هیچ گاه نلغزیده اند و با تمام توان در این مسیر گام بر داشته و خوش درخشیده اند.... اما اکنون به خاطر علل و عواملی!!!! در رنج و گرفتاری دست و پا می زنند که شایسته این مردم عزیز، با فرهنگی غنی و پربار نیست... اگر بازهم مسئولین کوتاهی می کنند امیدواریم بزرگان بالاگریوه که همواره پناهگاه و محل امنی برای دیگر طوایف بوده اند، اقدامی شایسته و انقلابی انجام دهند و این امورات را سامان دهند.

خواص و مسئولین منطقه! آیا شما نیز بسان بسیاری دیگر! باید مسیر بی تفاوتی را در پیش بگیرید، هر کدام از شما با فرض اینکه دیگری باید خودش را در ماجرا درگیر کند، در لاک بی‌تفاوتی اجتماعی خود فرو رفته اید!!!
مسئولین و تماشاچیان منفعل!!
 تا پایان صحنه نمایش رنج و گرفتاری مردم شریف و با فرهنگ اصیل ماسور منتظر بمانید!!! اما این نیز خواهد گذشت و روسیاهی آن برای شما خواهد ماند. چراکه در آن روز دست بسته محشور می شوید!!!! و در غل و زنجیر خواهید ماند.
رسول خدا (ص) فرمود:
هیچ‌کس نیست که بر ده نفر یا بیشتر، ‌ریاست و امارت داشته باشد مگر اینکه او را روز قیامت در حالی می‌آورند که دستش به گردنش بسته است؛ پس اگر چنانچه آدم درستکاری بود و تقصیری متوجّه او نبود، او را رها میکنند و اگر چنانچه بدکار و گناهکار بود، غل و زنجیرش افزایش پیدا میکند.»
امالی طوسی، مجلس دهم، نشر دارالثقافه، ص۲۶۴، ح۲۳

اما آقایانی که عبادت و سیر  و سلوک معنوی و عرفانی را (اگر باشد!!!) در گوشه گیری و عزلت جستجو می کنید به کج راهه می روید. آیا نمی دانید که خدمت به خلق یکی از بهترین و والاترین عبادت هاست، مگر  نمی دانید که پیشوای شما علی(ع) در واپسین لحظه های زندگی پربرکتش، به سخن پیغمبر(ص) استشهاد کرد و فرزندان و رهروان راه خود را به اصلاح و سازش بین مردم و زدودن وحشت از آنان سفارش کرد و ارزش آن را از هر نماز و روزه‌ مستحبی ای بیشتر می داند.
نهج البلاغه نامه ۴۷

حال شما به گوشه ای پناه آورید و سر به سجده و عبادت بگذارید!! و طوق عبودیت و بندگی به خیال خود به گردن آویزید، آیا دین اینگونه سفارش کرده که از مردم دوری کنید.!!؟؟ وامصیبتا!
دیر یا زود مرگ ما و شما هم خواهد رسید، از خود پرسیده ایم؟

چقدر فتنه افکنی
چقدر دامن زدن به قضایا
چقدر جلوی صلح و سازش گرفتن
چقدر مشکلات برای مردم منطقه به بار  آمده
چقدر از اعتبار و آبروی خود در این جهت مایه گذاشته ایم.
چقدر در بند منافع و مصالح خویش
چقدر بی عدالتی
چقدر از روی ترس و مطامع دنیوی حکم کردن
چقدر بی تفاوتی و سکوت
چقدر حق کشی
چقدر سجاده آب کشیدن
چقدر تنبلی، ناکارآمدی، جهالت
و...

آیا بر اساس عدل و عدالت علی(ع) حکم و قضاوت می کنیم؟!
آری آن روز نزدیک است و باید جوابگو باشیم؛ جوابگوی:

اقدام های نادرست
تصمیم های غلط
قضاوت و حکم دادن به ناحق
رعب و وحشت ها
ناامنی ها
تیراندازی ها
ساده اندیشی
خودرای بودن ها
قتل ها
مرگ طبیعت
وضعیت اقتصادی
دشنه های فرورفته در قلب ها
زنان بی سرپرست
تیراندازی های دیر وقت شبانه در عروسی ها
بچه های یتیم
قلب های سوخته
سهل انگاری
آتش سوزی
اخبار ناخوشایند
برخورد بد با ارباب رجوع
تهمت زدن ها
و صدها مورد دیگر
آری باید در نوعدوستی و برادری خود شک کنیم، برادری که خود را با برادرش برابر نبیند و در غم و شادی او شریک نباشد و در رتق و فتق امور او نکوشد و صرفاً در بند مسائل خویشتن باشد، هر چند از نظر رابطه نَسَبی، برادر است اما در حقیقت بیگانه ای بیش نیست.  

به قول سعدى:
برادر که در بند خویش است/
 نه برادر و نه خویش است.
حجت الاسلام روح الله دریکوند محقق و پژوهشگر حوزه علمیه قم.